Twitter ontploft over nare incidenten in de zorg voor kwetsbare ouderen. Een instelling krijgt er van langs. Graaiende bestuurders en managers. Niemand doet het (meer) goed. Het beeld ontstaat dat de zorg voor ouderen in Nederland slecht is. Ik vraag me af: wat doet dit alles met je als je dagelijks voor ouderen zorgt? Als je morgens je bed uitkomt om met alle kennis, kunde en passie voor dementerende ouderen te zorgen zodat familie andere belangrijke dingen kan doen. Wat gaat er door je heen als je al deze verhalen tot je neemt?
Ik hoop dat instellingen ruimte bieden om als professionals met elkaar hierover blijvend te spreken. Samen kun je de trots en passie houden en elkaar dagelijks stimuleren het beste van je zelf aan anderen te bieden.
In 1989 ontstond de Witte Woede over de zorg. Beroepsbeoefenaren gingen de straat op om aandacht te vragen voor de zorg. Vele acties volgend en de politiek kreeg eindelijk oog voor de zorg. Inmiddels is er een grote beroepsvereniging ontstaan genaamd V&VN. De V&VN moet een vuist maken. V&VN leden horen in studio’s te zitten. Niet een omroepbaas van MAX. Ik wil trotse beroepsbeoefenaren horen. Die staan voor hun vak. Voor hun beroep. Voor hun beroepscode en competenties. Voor hun liefdevolle warme zorg die op heel veel plaatsen geboden blijft. Natuurlijk blijven partners en familieleden de grootst mogelijke zorg houden voor hun naasten. Voor velen van hen is het schrijnend de naaste achter te moeten laten en niet meer alle zorg te kunnen bieden. Daar moet aandacht voor zijn. Maar laten we met elkaar niet een heel waardig stelsel van zorg voor kwetsbare ouderen door incidenten te grabbel gooien.
Verpleegkundigen en Verzorgenden laten dat toch niet toe?